Po wyłonieniu się Świata z Chaosu oraz stworzeniu przez herosów fauny i flory, nastał okres kiedy historia plącze się z mitami. Władza w tym czasie należała do legendarnych Trzech Dostojnych i Pięciu Cesarzy – panujących w latach 2850 – 2205 p.n.e.
Archeolodzy, etnografowie i historycy legendarnych dziejów Chin zgodnie stwierdzają, że czasy Trzech Dostojnych były niczym innym jak epoką społeczeństwa wspólnoty pierwotnej. Na olbrzymich obszarach w znacznym rozproszeniu żyły liczne szczepy i gromady ludzkie, które dla własnego bezpieczeństwa unikały siebie nawzajem, aby nie musieć walczyć. Chociaż, jeśli grupa była silniejsza, miała szansę zdobyć pożywienie, skóry, przedmioty i niewolników. To czasy, gdy nie istniała własność prywatna, a cała gromada pracowała wspólnymi narzędziami. Ludzie mogli przeżyć tylko dzięki wspólnej pracy i wspólnej walce. Osoba, która się samotnie oddaliła była skazana na pewną śmierć – z rąk innego szczepu lub rozszarpana przez dzikie zwierzęta.
W tych małych grupach istniał już wyraźny podział pracy pomiędzy mężczyzn i kobiety, starych i młodych oraz słabych i silnych. Nie istniał podział społeczeństwa na klasy – wszyscy pracowali od rana do wieczora. Młodzież pędziła zwierzęta na wypas i do wodopoju albo łowiła ryby, czy wybierała miód z barci, zbierała rośliny. Dorośli mężczyźni uzbrojeni w łuki i strzały, kamienne topory i włócznie – wychodzili w nieprzebyte knieje na łowy. Kobiety zajmowały się tkaniem płótna konopnego, podsycały ogień, gotowały jadło, lepiły i wypalały naczynia z gliny. Nawet starzy ludzie, chcąc być przydatnymi, tłukli kamienie i przygotowywali kamienne lub z rogów zwierzęcych groty do włóczni lub toporków.
Na czele każdego rodu lub szczepu stała najbardziej doświadczona osoba. Z początku władzę w swych rękach trzymały kobiety, a zwyczaje były zbliżone do matriarchatu. Małżeństwa były grupowe, co oznaczało, że grupa kobiet współżyła z grupą mężczyzn. Kobiety przekazywały nazwisko swoim dzieciom, które znały tylko swoje matki – nie zgłębiano kto jest ich ojcem. Znaczenie kobiet-matek było realnie bardzo ważne; pod ich nadzorem znajdowały się zapasy żywności, one przygotowywały jedzenie, szyły odzież i dbały o obozowisko. Mężczyźni natomiast większość czasu spędzali poza terenem koczowiska, zdobywając żywność oraz walcząc z napastnikami z zewnątrz.
W czasach wspólnoty plemiennej, tylko i wyłącznie ludzie swoją ciężką fizyczną pracą, siłą i determinacją oraz metodą prób i błędów (często kosztującą życie), stawiali krok za kroczkiem w ulepszaniu swego bytu. Oni następnym pokoleniom przekazywali zasady, sposoby i umiejętności – jak przetrwać i się rozwijać.
Natomiast okres panowanie Pięciu Cesarzy, stał się źródłem powstania ideologii chińskiej, której twórcą był Konfucjusz (551 – 479 p.n.e.). Konfucjusz uważał tę epokę za złoty wiek chińskiej cywilizacji, który – jeśli się będzie go naśladować – umożliwi stworzenie wręcz idealnych stosunków społecznych prowadzących do jedności i dobrobytu państwa. Ale o tym potem...
W późniejszych czasach historycy, nabywszy już umiejętność pisania i tworząc kroniki, ludzki heroizm zgrabnie ubierali w legendy przypisując cały splendor półbogom. Przekazywane z pokolenia na pokolenie treści opowiadali wiejscy bajarze na targach i w herbaciarniach, a taoiści i konfucjaniści notowali w kronikach i zbiorach utworów. Lepiej się słucha przypowieści o nadprzyrodzonych istotach mających imię, wygląd i cechy ludzkie, niż o ciężkim znoju szarego człowieka – taka nasza natura.
Jak zwykle w opowieściach legendarnych, jest wiele wersji tego samego faktu oraz osób w nim występujących.
Autor Zapisków historyka, Sima Qian (145 – 86 r. p.n.e.), urzędnik na dworze cesarza Wudi dynastii Zachodniej Han, do grona Trzech Dostojnych zaliczył:
- Władcę Nieba, Tianhuang, który rządził przez 18000 lat
- Władcę Ziemi, Dihuang, który rządził przez 11000 lat
- Władcę Ludzkości, Taihuang lub inaczej Renhuang, który rządził 45600 lat
Zaś według dzieł Yundou shu oraz Yuanming bao Trzej Dostojni, to między innymi dwójka naszych znajomych:
- Nüwa; w księgach Shangshu dazhuan i Baihu tongyi zastępuje ją Suire – wynalazca ognia; natomiast w księdze Diwang shiji występuje Żółty Cesarz
- Fuxi
- Shennong
Według Księgi Gór i Mórz spisanej przez Wielkiego Yu, legendarnego założyciela dynastii Xia, byli to:
- Nüwa i Fuxi – jako para
- Shennong początkowo jako Yandi (Płomienny Cesarz)
- Zhurong (kolejny bóg ognia)
Nüwę poznaliśmy już w legendach: o lepieniu ludzi i uratowaniu Świata. Uważano, że wynalazła organki ustne i flet, a także wprowadziła porządek do chińskiej muzyki. Wsławiła się pomocą wielu bohaterom znajdującym się w niebezpieczeństwie, oprócz ostatniego władcy dynastii Shang, Zhouxin, któremu zgotowała śmierć, ponieważ próbował ją uwieść.
Życie w czasach wspólnoty pierwotnej było bardzo ciężkie, ale niezbyt skomplikowane. Sprowadzało się głównie do walki o przetrwanie; zapewnienie pożywienia oraz bezpiecznego schronienia dla siebie i swojej gromady przed dzikimi zwierzętami, a także osobnikami innych grup. Jeśli ktoś oglądał film Walka o ogień, to mniej więcej tak to wyglądało – wszystkie społeczeństwa podobnie zaczynały.
Fuxi – oprócz tego, że wymyślił instytucję małżeństwa– różnorodnie przysłużył się ludzkości stając na czele swojego plemienia i wspomagając go w pokonywaniu trudów codziennego życia; a przede wszystkim uczenia się koegzystencji z otaczającą przyrodą.
Natomiast o Shennongu – Boskim Rolniku – opowiem przy omawianiu okresu Pięciu Cesarzy.
CDN
Źródło: Wikipedia
