Wnukiem Huang Di (panowanie 2697 – 2597 p.n.e. lub 2674 – 2575 p.n.e.) był Zhuan Xu (panowanie 2513 – 2435 p.n.e.) władca Północy, który otrzymał władzę od zmęczonego ciągłymi walkami z sąsiadami Huang Di, po Shao Hao (panowanie 2597 – 2514 p.n.e.). Jego władanie rozciągało się na obszar centralny wraz z wpływami na pozostałe części kraju, wcześniej skonsolidowane przez suzerena Żółtego Cesarza.
Po wstąpieniu na tron Zhuan Xu wprowadził bardzo wiele zmian, nowych praw i zasad postępowania obowiązujących wszystkich ludzi całej domeny. Chciał w ten sposób utrzymać ich w ryzach oraz zachować ład i spokój w całym kraju. Prawa te i zasady nie były niestety jednakowe dla wszystkich ludzi. W społeczeństwie formującego się Państwa Środka zaczynały się już kształtować wyraźne podziały na lepszych i gorszych.
Pierwszą czynnością nowego władcy było zamknięcie przejścia między Niebem a Ziemią (okres półmitologiczny), zerwanie łączących je drabin i zasypanie otworu. Zhuan Xu chciał w ten sposób raz na zawsze zamknąć drogę, z której korzystały duchy kontaktujące się z ludźmi. Władca musiał odseparować szczególnie duchy niepokorne (jak w przeszłości Chi You, który zbuntował się przeciw dominacji Huang Di), mogące podburzać ludzi do walki o swoje prawa i godność. Od tej pory bogowie zasiadali na tronach wysoko w niebie i tylko przyjmowali ofiary składane przez ludzi na ziemi przed ich posągami, od czasu do czasu przychodząc im z pomocą. Dawna koegzystencja bogów i ludzi zanikła; przez co jedni i drudzy zapragnęli posiąść władzę nad pozostałymi – co (wpisując się na stałe w historię kolejnych dynastii) generowało wojny, zabójstwa, zagarnięcia mienia i niewolę.
W tym czasie równość wewnątrzwspólnotowa przeszła już do historii - następowało coraz silniejsze rozwarstwienie społeczne. Elitę stanowili ludzie zamożni, posiadający większą liczbę bydła, trzody, zagospodarowanej ziemi a nawet niewolników do pracy. Te wszystkie dobra gromadzone były dzięki ciężkiej pracy rąk ludzkich wielu pokoleń lub odniesieniu zwycięstw po napaści na sąsiednie lub bardziej odległe plemiona.
U plemion pierwotnych oswojone zwierzęta, uprawne ziemie i narzędzia były własnością całej gromady. Z czasem, warunki życia na tyle się poprawiały, że coraz rzadziej klęski żywiołowe lub napaści sąsiadów powodowały głód. A nawet, coraz częściej zdarzało się, że ilość wytworzonych dóbr przewyższała zapotrzebowanie gromady. W zależności od możliwości i sprawności, jedni gromadzili je wolniej a inni szybciej. Najlepszą sposobność w tym względzie mieli przywódcy silnych rodów, składających się z dużej ilości młodych mężczyzn (być może z tego powodu powstał kult urodzin chłopca), gotowych do ciężkiej pracy, a także do wojaczki celem odebrania siłą majątku słabszym szczepom. Wraz z gromadzeniem dóbr rodziło się zjawisko własności prywatnej. Na początku narzędzia, a później ich wytwory przestawały być własnością wspólną gromady, a stawały się własnością jednego lub kilku jej członków. W ten sposób powstawało rozwarstwienie społeczne, które pierwotnie współistniało ze społeczną współwłasnością. Stopniowo jednak narastały coraz większe sprzeczności i antagonizmy między coraz bardziej wyodrębniającymi się grupami społecznymi. Dochodziło do krwawych walk pomiędzy posiadaczami i nie posiadaczami.
Zhuan Xu przez swoje boskie i królewskie prawa (koncepcja suzerena) zalegalizował jednostkową dominację społeczną, tym bardziej, że sam był tym zainteresowany jako największy i najpotężniejszy właściciel ziemski. Jego słabsi sojusznicy w dowód posłuszeństwa i wdzięczności za usankcjonowanie praw zostali zmuszeni do składania określonej daniny i dostarczania wojowników na wyprawy wojenne. Do warstwy uprzywilejowanej zaliczali się również wyższej rangi wojownicy, zwłaszcza/oraz ci, którzy odznaczyli się dużą odwagą w czasie wypraw wojennych. Za swoje męstwo i zasługi byli nagradzani ziemią oraz zdobycznym bydłem i niewolnikami. Uprawą ziemi i wytwarzaniem dóbr warstwy posiadającej zajmowali się poddani chłopi nie posiadający ziemi, niewolnicy i kobiety.
Zhuan Xu, w wyniku wprowadzenia surowych praw społecznych, umożliwiających nieusprawiedliwione wzbogacenie się jednostce, nie cieszył się sympatią ludu. Również kobiety mogły go znienawidzić, gdyż będąc jednym z wprowadzających patriarchalną organizację społeczeństwa, upokorzył je poprzez drastyczne obniżenie ich pozycji społecznej.
