Yang Yuhuan (719 – 756 r.) urodziła się w starej urzędniczej rodzinie. Nie miała braci, dlatego ojciec kształcił ją oraz jej trzy starsze siostry. Była dziewczyną czarującą (mówiono, iż jest tak piękna, że kiedy poszła z cesarzem na przechadzkę do pałacowego ogrodu, przechodząc koło kwiatów tak je zawstydziła swoją urodą, że one ukryły się za liśćmi), o uległym charakterze, obdarzoną zdolnościami muzycznymi i tanecznymi. Miała fizjonomię lekko pulchną, co w przyszłości spowodowało powstanie czteroznakowego idiomu Yan Shou Huan Fei określającego właśnie taki typ urody. Złośliwi porównywali ją ze szczupłą cesarzową Zhao Feiyan, piękną żoną cesarza Cheng dynastii Han.
Yang Yuhuan rozpoczęła karierę na cesarskim dworze w wieku czternastu lat, jako małżonka Li Mao, księcia Shou, syna cesarza Xuanzong (panowanie 712 -756 r.) i jego ukochanej nałożnicy Wu w stopniu Hui Fei. Nosząca wówczas imię Yuhuan (Nefrytowy Pierścień) wraz z zawarciem małżeństwa otrzymała tytuł księżniczki. Gdy w 737 r. zmarła umiłowana cesarza, młodziutka synowa rozkochała w sobie starzejącego się monarchę. Cesarz chcąc uniknąć krytyki, aby móc uczynić ją swą konkubiną, w 737 r. wysłał do klasztoru taoistycznego, gdzie przyjęła imię Taizhen. Przebywała w nim de facto bardzo krótko, po czym powróciła do pałacu cesarskiego (nadal teoretycznie będąc mniszką). Po wyszukaniu nowej żony księciu Li Mao, w 745 r. Yang Yuhuan mogła już stać się legalną cesarską nałożnicą, otrzymując honorowy tytuł drugiej żony – Gui Fei (najwyższa ówczesna ranga konkubiny).
Yang Guifei bez skrupułów wykorzystywała swój ogromny wpływ na cesarza. Wymusiła honorowe tytuły, pośmiertny dla ojca a dla matki Boskiej Liang oraz olbrzymie majątki dla sióstr. Cała rodzina (również dalsza) otrzymała wysokie stanowiska, stając się niebezpieczną nawet dla rodu cesarskiego. Urzędnicy i generałowie, aby zaskarbić względy tak wpływowej konkubiny prześcigali się w obdarowywaniu jej drogimi prezentami.
W 752 r. po śmierci kanclerza Li Linfu, stanowisko to otrzymał jeden z kuzynów nałożnicy, Yang Gouzhong, który wraz ze swoim klanem bardzo szybko zaczął spiskować i walczyć o władzę. Skonfliktował się z wojskowym gubernatorem Lushan, który również miał aspiracje bycia cesarzem. Gdy w 755 r. rozpoczęła się rebelia An Lushan’a i cesarz wraz z dworem musiał uciekać ze stolicy, eskortujący go żołnierze podnieśli bunt, obarczając winą za tę sytuację rodzinę Yang. Kanclerz rozkazał schwytać buntowników, na co wypowiedziała posłuszeństwo również cesarska gwardia i Yang Gouzhong został zabity. Chcąc uniknąć zemsty wszechwładnej Yang Guifei, żołnierze i gwardziści zażądali od cesarza wydania na nią wyroku śmierci. W obawie o własne życie, Xuanzong został zmuszony nakazać jej popełnić samobójstwo.
Legenda mówi, że po rewolcie cesarz chciał zlokalizować ciało ukochanej konkubiny i pochować je z honorami. Jednak się to nie udało, jedynie w przypuszczalnym miejscu jej śmierci odnaleziono mnóstwo kwiatów moreli. Ludzie uwierzyli, że konkubina wstąpiła do nieba, dlatego ogłoszono ją Boginią Kwiatów Moreli.
Postać Yang Guifei zapisała się w historii i literaturze chińskiej jako symbol demoralizacji, nadużywania władzy oraz destrukcyjnego wpływy na cesarza, a w tego konsekwencji osłabienia kraju. Cesarz zamiast zajmować się państwem, spędzał czas na pijaństwie i rozpuście (jego harem liczył 40.000 konkubin), co musiało mieć wpływ na kondycję państwa i przyczynić się do późniejszego upadku dynastii.
Yang Guifei słynęła z okrucieństwa i kapryśnego charakteru. Lubiła krótkotrwałe owoce liczi, które kazała sprowadzać z południa kraju. Kurierzy mimo tego, że galopowali dzień i noc, nie zawsze byli w stanie dostarczyć świeże owoce, co kończyło się dla nieszczęśników karą śmierci.
Yang Guifei - oprócz Xi Shi (przełom VII i VI wieku p.n.e.), Wang Zhaojun (I wiek p.n.e.) i Diaochan (III wiek n.e.) – znalazła się w grupie Czterech Wielkich Piękności Starożytnych Chin.
Bujne życie konkubiny zainspirowało wielu artystów. Jeden z największych poetów Bai Juyi (772 – 846 r.) napisał w 806 r. wiersz Pieśń wiecznego smutku (Changhen Ge) o wydarzeniach związanych ze śmiercią Yang Guifei oraz nieutulonym w żalu cesarzu z powodu jej straty.
W Japonii historię Yang Guifei wykorzystano w klasycznym dziele literackim Opowieść o Genji lub Opowieść o księciu Promienistym (Genji Monogtari) autorstwa Shikibu Murasaki.
W końcu lat osiemdziesiątych XX wieku Chiński Centralny Zespół Baletowy wystawił dramat taneczny osnuty na wątkach życia i śmierci cesarskiej konkubiny Yang.
Twórcy literatury, opery, filmu, sztuk teatralnych i telewizyjnych programów nieraz sięgali po życiorys Yang Guifei, by stworzyć kolejne dzieło o ludzkich namiętnościach w szeroko pojętym znaczeniu.
BOGINIE, ARTYŚCI I KWIATY 7
Powiązane notki:
Kalendarz kwiatowy
Kwiat śliwy a poeci i symbole
Kwiat śliwy a malarze i tancerze
Księżniczka Shouyang
Kwiat moreli
Kwiat moreli w sztuce i symbolice
