Ding (鼎) to jeden z najważniejszych starożytnych wyrobów chińskich z brązu, pierwotnie ceramiczny. Oba rodzaje kotłów odkryto na terenach występowania kultury Erlitou. Znany był już w połowie II tysiąclecia p.n.e., a jego prototypem najprawdopodobniej było dawne naczynie do gotowania. Z czasem jednak zyskał szczególne znaczenie jako naczynie obrzędowe.
W okresie neolitu ten typ naczyń (pierwotnie z grubej ceramiki) występował jako naczynie li (鬲) (5000 – 2000 r. p.n.e.), aby z czasem pojawić się, jako ding − dominujący produkt epoki brązu kolejnych dynastii Xia, Shang i Zhou. W gospodarstwie domowym naczynie to przeorientowało się z li, poprzez ding (o przekroju kołowym), fang-ding (o przekroju kwadratowym lub prostokątnym), aby stać się prostopadłościennym naczyniem z przykrywą fu (簠) - w okresie Walczących Królestw (475 – 221 r. p.n.e.).
Ding za panowania dynastii Shang stał się tylko i wyłącznie naczyniem obrzędowym, wykorzystywanym w trakcie uroczystości ku czci przodków, i takim pozostał w kolejnych okresach istnienia domeny chińskiej. Był również składany do grobowca, wraz z jego właścicielem, jako naczynie duchowe (mingqi) – w tym wypadku liczba dingów była określana jako odpowiadająca randze w hierarchii społecznej i politycznej.
Ding to naczynie trójnożne, z pokrywą lub bez, o różnych wymiarach, pękatym brzuścu i szerokim wlewie. Służyło do gotowania, przygotowywania i przechowywania mięsa ofiarnego. Po bokach posiadało dwa uchwyty służące do podnoszenia i przenoszenia na drągu. Nogi pierwotnie proste, z czasem zmieniły się na wysublimowane cabriole − u góry pękate i wypukłe, natomiast na dole chudsze i wklęsłe. W meblach europejskich ten styl przyjął się w czasach Ludwika XV.
Odmiany dinga to: wcześniej stosowane li, o niewielkim wymiarze średnicy misy ponieważ konstrukcyjnie łączyło się z nóżkami w kształcie ostrych szpil, tworzących przedłużenie korpusu oraz fang-ding (方鼎) to sześcienne lub prostopadłościenne naczynie osadzone na czterech nogach.
Dingi podobnie jak inne naczynia z brązu odlewano w ceramicznych formach, metodą nazywaną odlewem z formy składanej. Były przygotowywane w kilku częściach i montowane w całość. Najczęściej stosowanym motywem dekoracyjnym stosowano maskę taotie. W późniejszych czasach uwidaczniano postacie zwierząt oraz napisy identyfikujące właściciela, jego funkcję a nawet pokrywano treścią opowieści historycznych.
W czasach dynastii Shang (1675 – 1046 r. p.n.e.) dingi stały się symbolem władzy i potęgi rządzących. W zależności od pozycji w hierarchii społecznej do posiadania kotłów byli uprawnieni: król (Syn Nieba) – dziewięciu; władcy wasalni – siedmiu; daifu (wyżsi urzędnicy) – pięciu; szlachta naukowa shi – od jednego do trzech. Ponieważ dingów używano podczas składania ofiar rytualnych przodkom, dlatego zaczęto traktować je jako skarb rodowy, a w przypadku króla – narodowy.
Pierwotnie trzy jego nogi symbolizowały trzech najwyższych dostojników, nad którymi stał jedynie władca. Utrata choćby jednej z nich oznaczała poważne problemy natury egzystencjonalnej, mogące nawet doprowadzić do upadku dynastii lub rodu. W dzisiejszym folklorze trójnóg to jeden z symboli szczęścia.
Wielki Yu 6
CDN
Notki powiązane:
Powodzie Huang He
Najstarszy chiński traktat geograficzny
Wielki Yu
Losy mauzoleum i czczenia pamięci Wielkiego Yu
Dziewięć kultowych dingów
Dziewięć starożytnych prowincji Chin
EPOKA BRĄZU 10
Notki powiązane:
Epoka brązu
Naczynia z brązu
