Dziesiątym królem dynastii Zhou był Li Zhou (周厲王, Zhou Li Wang), przybliżony okres panowania 877 – 841 r. p.n.e. lub 857 – 842 r. p.n.e. Okazał się typowym władcą późnego okresu panowania, gdzie uważa się, że stabilizacja i dobrobyt to bezsporna część władzy, o którą nie należy przejawiać troskę, bo po prostu jest. Dbając tylko o swoje przyjemności, skutkowało korupcją, podniesieniem podatków, nędzą poddanych i karaniem tych, co się sprzeciwili lub głośno krytykowali. Złe rządy Li szybko zmusiły chłopów i żołnierzy do obrony swoich praw ze względu na ciężki los oraz bezsilność wobec nadużyć w państewkach lennych. Doszło do buntu, przez co władca w 841 r. p.n.e., po wybuchu powstania ludowego, został wygnany do Zhi w pobliże Linfen.
Data ta jest bardzo ważną z dwóch względów: uważa się ją za pierwszą wiarygodną w historii Chin, a także moment definitywnego schyłku fazy środkowej (956 – 866 r. p.n.e.) panowania Zachodniej Dynastii Zhou (1046 – 771 r. p.n.e.), kiedy ograniczona kontrola nad podległymi lennami znacznie osłabła.
Gdy król Li został wygnany, jego syn Xuan był nieletnim, dlatego regentem na okres 841 – 828 r. p.n.e. został Gong He (共和), znany w literaturze, jako Gonghe Regency (Regencja Wspólnego Pokoju). Historyk dynastii Han, Sima Qian, w swoim wiekopomnym dziele Zapiski historyka(Tàishǐgōng shū 太史公書) powstałym w latach 109 - 91 r. p.n.e., w kilku zdaniach opisał te czasy, jako okres harmonii, gdzie Gonghe rządził wspólnie z książętami Zhou i Shao. We fragmencie książki Lulianzi 魯連子znajduje się informacja wskazująca na to, że hrabia Gong był dobrym władcą, a nie uzurpatorem. Odmiennie to przedstawia, znacznie bardziej wiarygodna, ze względu na czas jej powstania, Kronika Bambusowa (Zhúshū Jìnián,竹书纪年), spisana w III w. p.n.e. na listewkach bambusowych. Informacje zawarte w niej wydają się bardziej rzetelne, a mówi się o tym, że wówczas rządził tylko jeden człowiek − hrabia Gong (共伯), o imieniu własnym He (和), co zostało potwierdzone dzięki napisom na brązach.
Po dojściu do pełnoletności król Xuan (周宣王, Xuan Zhou Wang), rządził w latach 827/25 – 782 r. p.n.e. Starając się przywrócić silną władzę królewską musiał walczyć z „Zachodnim Barbarians” (prawdopodobnie tak nazwano nomadyczne plemię Xianyun) oraz z innymi grupami na południowym wschodzie wzdłuż rzeki Huai.
Xuwang miał nie tylko problemy z wojowniczymi zachodnimi plemionami, ale również z lennymi książętami, którzy przyzwyczaili się za regencji do rozpusty, demoralizacji i anarchii, nie uznającej władzy króla. Chcąc skonsolidować domenę chińską, w dziewiątym roku swego panowania, Xuwang zwołał spotkanie ze wszystkimi panami lennymi, co niestety nie przyniosło spodziewanych pozytywnych zmian.
W następnych latach o sukcesje walczyły państewka Lu, Wei i Qi, i od tej pory wszyscy panowanie zaczęli się jawnie buntować przeciw władzy królewskiej. W niewyjaśnionych okolicznościach król skazał na śmierć prawdopodobnie niewinnego Dubo (trudno dociec, kim był ten człowiek) i za ten czyn, w ramach odwetu i zemsty, król został zabity strzałą w roku 781 p.n.e.
