Średniowieczne i nowożytne pieczęcie wykorzystywane w kancelariach świeckich i kościelnych, pochodzące z okresu od XIV do XVIII wieku, wystawiane w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, dla sinofila-pasjonata mogą się stać ciekawym materiałem porównawczym obu kultur.
Pieczęć we wszystkich kulturach stanowiła uwierzytelnienie dokumentów, znak własnościowy i rozpoznawczy osoby fizycznej lub prawnej, wyciskany za pomocą stempla lub tłoku pieczętnego. Stanowi świadectwo wiarygodności, nadając moc prawną pismu lub dokumentowi. Również służy zabezpieczeniu nienaruszalności zamkniętego pisma lub szkatuły.
W Europie w ciągu stuleci podlegała zmianom, które w istotny sposób wpływały na ich wykonawstwo oraz wykorzystanie materiałowe.
Badanie pieczęci, jako źródeł historycznych, a także metod ich powstawania jest jedną z pomocniczych nauk historycznych, nazywaną sfragistyką.
Ze względu na kształt istnieją pieczęcie koliste, owalne (monarsze), ostroowalne (kościelne), tarczowe (rycerskie), wieloboczne (mieszczańskie i szlacheckie) oraz inne.
Ze względu na materiał pieczętny: papierowa, woskowa, lakowa, tuszowa, kopcowa (dymna) i metalowa (bulla złota lub ołowiana).
Ze względu na treść obrazu: portretowe, obrazowe (zwierzęta, rośliny, budowle, sceny z życia), herbowe, pismowe.
Rodzaje pieczęci: papieska, monarsza, rycerska, mieszczańska, miejska, wiejska.
PS Zapraszam na kolejną notkę, gdzie opowiem o pieczęciach chińskich.
Notki powiązane:
Zobacz galerię zdjęć:
Komentarze