Shaohao (panowanie 2597 – 2514 p.n.e.), jeden z Pięciu Cesarzy, był synem pięknej wróżki, niebiańskiej tkaczki, Huange, oraz syna Białego Cesarza, Baidi. Shaohao był również znany jako: Jin Tian i Xuanxiao.
Shaohao, gdy podrósł, opuścił dom rodzinny nad Morzem Zachodnim i wyprawił się na wschód, w rejon pięciu świętych gór Raju Wschodniego. Założył tam osobliwe państwo, które nazwał swoim imieniem. Dostojnikami i urzędnikami zamiast ludzi były ptaki, gdzie feniks cały czas piastował najwyższą godność – kanclerza. Na pozostałych stanowiskach następowała rotacja wraz upływem kolejnej pory roku. Wiosną rządziły jaskółki i dropie, latem – skowronki i cietrzewie, jesienią – pawie i bażanty, a zimą – orły i sępy. Inne ptaki były odpowiedzialne za różne resorty administracji państwowej, np. jastrząb za sferę prawną, a gołąb za edukację.
Po pewnym czasie, gdy synowie Shaohao wydorośleli, ojciec oddał ptasie królestwo w ręce syna Chonga, a sam z drugim synem Ru Shou powrócił w swoje rodzinne strony i panował przez długie lata jako władca Zachodu.
Chong pozostając na Wschodzie stał się duchem sprawującym władzę nad drzewem, jednym z pięciu praelementów, z których zbudowany jest świat (pozostałe to: ogień, ziemia, metal, woda); jednocześnie podlegając władcy Wschodu, Fuxi. Ru Shou otrzymał władzę nad innym praelementem, metalem, a podlegał pod zwierzchnictwo swego ojca, władcy Zachodu, Shaohao.
Ojciec z synem zamieszkali blisko siebie; Shaohao na szczycie góry Changliu, natomiast Ru Shou na szczycie Yu, aby śledzić codziennie, jak słońce tonie za szczytami gór, za wodami mórz na zachodzie, rzucając resztki swych zabarwionych purpurą promieni na wschodnie krainy. Najważniejszym obowiązkiem Ru Shou było pilnowanie, by zachody słońca odbywały się regularnie o wyznaczonej porze, aby wszystkie jego promienie stopniowo, we właściwej kolejności, skrywały się za horyzontem, pozostawiając w końcu ziemię spowitą w ciemnościach nocy aż do pojawienia się rankiem nowego słońca na przeciwnym krańcu ziemi.
Jak legendy powiadają, w tamtych czasach, nad ziemią wisiało aż dziesięć słońc, które w odmierzonych odstępach czasu kolejno wyprawiały się w całodzienną wędrówkę po niebie, aby pod wieczór zniknąć nad horyzontem i zawisnąć obok siebie na gałęziach morwy.
Pewnego razu, gdy Ru Shou wybrał się na wędrówkę po Niebie i Ziemi, pozbawione opieki słońca okazały samowolę i zbuntowały się. Wszystkie jednocześnie wypłynęły na nieboskłon i niemiłosiernie prażyły całą ziemię. Nie pomogły prośby, groźby, rozkazy ani zaklęcia Ru Shou; nawet sam Shaohao nie potrafił okiełznać buntowników. Dopiero dzielny łucznik Yi, za panowania cesarza Yao opanował sytuację... ale o tym kiedyś indziej.
Shaohao jednocześnie był przywódcą mniejszości Yi, ściślej Dongyi lub Wschodnich Yi, dlatego przeniósł swoją stolicę do Qufu w prowincji Shandong. W północno-wschodniej części przedmieścia Qufu, w czasach panowania dynastii Song (960 – 1279),wybudowano olbrzymi grobowiec legendarnego Shaohao w kształcie piramidy. Niezwykła konstrukcja, jak na Chiny, jest w całości pokryta płytami kamiennymi, a na samym szczycie postawiono niewielki pawilon z pamiątkową stelą.
Źródło: Tadeusz Żbikowski – Legendy i pradzieje Kraju Środka, Wikipedia
